Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Η μεγάλη παιδική μου αγάπη…




Απόψε θα μιλήσω για ένα θέμα, που δεν είναι και το πιο κατάλληλο σε τούτο το ιστολόγιο, και ειδικά στους φίλους τους οποίους απευθύνομαι κατά καιρούς με τις αναρτήσεις μου, από την αρχή της δημιουργίας του μπλογκ. Όμως αποφάσισα να σας αποκαλύψω, και να μοιραστώ μια πλευρά του χαρακτήρα μου, κάτι το οποίο δεν γνωρίζετε για μένα, καθώς δεν έχω αναφερθεί ποτέ εδώ μέσα για αυτό.
Η πρώτη τηλεοπτική ποδοσφαιρική εμπειρία και επαφή με το άθλημα αυτό στην ρεαλιστική του διάσταση, ήταν το mundial του 1998, κι η Βραζιλία του Ρονάλντο – του μοναδικού πραγματικού Ρονάλντο, κι όχι του ψευτοχλεχλέ του σημερινού – ήταν αυτά που με τράβηξαν σαν κάθε φυσιολογικό αγοράκι, να κάνω το ποδόσφαιρο αναπόσπαστο καθημερινό κομμάτι μου, ειδικά στην παιδική ηλικία, και σαν άντρας πλέον μια συνήθεια με μέτρο, εννοείται, που θα με κάνει κάποιες φορές να χαρώ, και κάποιες άλλες να πω, ότι σιγά δεν έγινε και τίποτα που χάσαμε…
Βέβαια, ποδόσφαιρο έπαιζα και από πολύ πιο μικρός. Ποιο σπίτι κι ειδικά με 2 αγόρια δεν έχει τουλάχιστον μια μπάλα στην αυλή; Ακόμη μάλιστα θυμάμαι που μαζευόμασταν στην πλατεία του χωριού, παιδιά από ηλικίας 6 μέχρι και 12, άντε και λίγο μικρότερα ή μεγαλύτερα, και παίζαμε τα καλοκαίρια από τις 5 το απόγευμα (δεν καταλαβαίναμε ούτε καύσωνα) μέχρι και στις 10 το βράδυ, τότε που πλέον σκοτείνιαζε τόσο ώστε δεν μπορούσαμε άλλο να συνεχίσουμε. Άλλες φορές βέβαια παίζαμε ποδόσφαιρο κι άλλες φορές κλωτσούσαμε ο ένας τον άλλο, μέχρι που μάτωναν τα γόνατα μας από την αντιπαλότητα και το πάθος που άμετρα κυρίευε τον ποδοσφαιρικό εγωισμό μας. Το κορυφαίο βέβαια ήταν πως στην πλατεία υπήρχε το κτίριο της κοινότητας, το οποίο σήμερα έχει γκρεμιστεί και δεν υπάρχει, κι αυτό έγινε τα χρόνια τώρα που έχω φύγει, έτσι ώστε σήμερα να πιστεύω μέσα μου πως ακόμη υπάρχει η πλατεία όπως την θυμόμουν, ένα ρολόι, τριανταφυλλιές και δέντρα. Δεν ήταν πολύ μεγάλη η πλατεία, ούτε είναι πιο σωστά να το θέσω, αλλά για παιδιά αυτής της ηλικίας των 10 είναι τεράστια θα έλεγα. Κι όπως έλεγα το κορυφαίο, ήταν το τι σκαρφιζόμασταν πολλές φορές όλοι μας, με όλα αυτά τα εμπόδια – μέσα της πλατείας. Κρυβόμασταν πίσω από το κτίριο της κοινότητας κι άντε να μας βρεις… από εδώ θα εμφανιστεί; Από την άλλη; Τι σόι τρίπλα είναι αυτή δεν ξέρω! Ή πάλι που παίρναμε την μπάλα και παρασύραμε τους αντιπάλους μέσα στις τριανταφυλλιές, άλλο και τούτο! Και σκέφτομαι όσο τα γράφω και τα θυμάμαι αυτά, σε τι κίνδυνο θέταμε τους εαυτούς μας και ευτυχώς που δεν το ήξεραν οι μανάδες μας! Α, να μην κάνω αναφορά για τάκλιν στο τσιμέντο ε; Ζητώ συγνώμη από τα παιδιά, αν καμιά μάνα τα διαβάσει αυτά και δεν σας αφήσει να παίξετε μπάλα την επόμενη φορά στην πλατεία…
Ωραία ήρθαν οι αναμνήσεις από τα παιδικά χρόνια, καθώς δεν τις υπολόγιζα κιόλας στην γραφή ετούτη, αλλά αλλού θέλω να καταλήξω. Στην μεγάλη μου αγάπη, την οποία όπως όλοι καταλαβαίνετε είναι ποδοσφαιρική και κρατά μα την αλήθεια από εκείνα τα χρόνια! Και δεν είναι άλλη από την ξακουστή σήμερα Μπαρτσελόνα, στην οποία έχω βαφτεί στα χρώματα της από την εποχή του Ριβάλντο ακόμη, πριν φτάσει στην σημερινή της αίγλη και δόξα. Από την εποχή που οι ολλανδοί ήταν το κύριο μέρος της ομάδας και αποτυχημένοι αποδείχτηκαν… Που ακόμη έπαιζαν κάποιοι παίκτες που σήμερα είναι παλαίμαχοι (Ράϊζιγκαρντ, Ρουστού, Φαν Μπρόχοστ, Κλάϊφερτ και ούτω καθ’ εξής) και όταν τους αναπολείς λες πως περνούν τα χρόνια. Που έπαιζε ο Φίγκο και προδότης έγινε και ασπάστηκε την φανέλα της μισητής αντιπάλου Ρεάλ… Κι έτσι λοιπόν, αν σήμερα όλοι αυτοί που δηλώνουν Μπαρτσελόνα και χαίρονται με κάθε επιτυχία της μια φορά, εγώ χαίρομαι δέκα γιατί έζησα και τα αποτυχημένα της χρόνια, γιατί την επέλεξα, ας ήταν και λόγω χρωμάτων, όταν ήταν κάτω κι όχι πάνω για να περηφανεύομαι!
Κι η αλήθεια είναι πως ένας άνδρας, ένας πραγματικός άνδρας δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το ποδόσφαιρο. Έστω, και χωρίς το μπάσκετ. Εκεί ο άνδρας θα ξεφύγει, θα ξεσπάσει, θα χαρεί, θα λυπηθεί, εκεί ο άνδρας θα νιώσει όλα αυτά που μια γυναίκα δεν θα μπορέσει να καταλάβει πλήρως. Είναι η έκσταση του να μπαίνει ένα γκολ, ένα καλάθι, και η ομάδα που αγαπάς από παιδί, που παίζεις με την φανέλα της ή σε κανένα οικογενειακό διπλό ή στο pro – το fifa είναι ξεπερασμένο πλέον –, που ονειρεύεσαι να σηκώνει το ευρωπαϊκό και κάθε τρόπαιο, και σε κάνει να γίνεσαι ένα κομμάτι από την ιστορία των αθλημάτων και να την μπαίνεις σε όλους τους αντιπάλους! Ω, τι χαρά είναι όταν κερδίζει η Μπάρτσα την Ρεάλ, να την λέω στον αδερφό μου! Κι αυτός να μην παραδέχεται ποτέ την ανωτερότητα των μπλαουγκράνα (προς ενημέρωση μπλαουγκράνα σημαίνει βυσσινί και μπλε), πράγμα που δείχνει την μικρότητα τελικά όλων των μερένχες…
Όπως καταλαβαίνετε βέβαια, αστειεύομαι, αλλά δεν παύει η καζούρα να είναι από τις αγαπημένες συνήθειες των ανδρών, σε όλα τα επίπεδα. Και το ποδόσφαιρο, βοηθά σε αυτό. Αν και εγώ, προτιμώ να πάω να δω έναν αγώνα μπάσκετ, όπως κάνω φέτος με τον Απόλλωνα Πατρών, παρά ποδοσφαίρου. Θα μου πείτε, στην Ελλάδα δεν παίζουμε το ποδόσφαιρο που βλέπεις αλλού, κι είναι μεγάλο επιχείρημα αυτό.
Δεν είμαι βέβαια κανένας φανατικός, που θα τρελαθώ κι άμα κερδίσω θα είμαι σαν μεθυσμένος, ή άμα χάσω θα τα βάψω και μαύρα… Είπαμε, μέτρον άριστον! Αλλά δεν θα πω και όχι σε μια ποδοσφαιρική champions league βραδιά, με κάνα δυο γύρους, καμιά μπύρα, κανένα πατατάκι μετά… Εννοείται πως αυτές οι βραδιές που είναι αφιερωμένες σε μας τους άντρες, θα το φάμε και το τζατζικάκι μας. Άμα μυρίζει μετά, χαλάλι, να μας το συγχωρέσετε.
Αφού ρε κορίτσια (απευθύνομαι μόνο στις γυναίκες τώρα), για σας το κάνουμε στην τελική! Κάπου πρέπει να ξεσπάμε κι εμείς… Όχι ότι μας σκάτε, αλλά είναι η ανδρική ενέργεια (που το σκέφτηκα αυτό τώρα ε;!) που πρέπει κάπου να διοχετεύεται! Μισό να πάρω ένα τηλέφωνο να το διαδώσω στην ανδροπαρέα…
Εντάξει. Βρήκαμε δικαιολογία καλή τώρα! Ανδρική ενέργεια. Καλό ακούγεται! Άμα πούμε ότι έρευνες το απέδειξαν κιόλας, ποιος μας πιάνει! Άσχετο, αλλά αν πριν από κάθε βλακεία που σκέφτεσαι να πεις, λες και ένα «έρευνες που έγιναν απέδειξαν…», δεν μπορεί να σε αμφισβητήσει κανείς… Το σκεφτόμουν προχθές και λέω έτσι κάνουν τουλάχιστον όλα τα …έγκυρα sites στο διαδίκτυο, και έχουν βγάλει του κόσμου τις θεωρίες!
Και για να γυρίσουμε στο θέμα μας, αυτή είναι η μεγάλη μου αγάπη, αυτή η ομάδα που μου έχει χαρίσει πολλές μαγικές βραδιές. Από το 2005 και έπειτα, με τον Ροναλντίνιο, μέχρι και σήμερα με τον Μέσι. Από νίκες με Τσέλσι, με Μάντσεστερ, Άρσεναλ, εννοείται με την Ρεάλ, με Μίλαν, με Μπάγερν, με τις κατακτήσεις του Champions League, με μεγάλα σκορ σε classico, κι άλλα τόσα. Με αυτό το χαρακτηριστικό τίκι – τάκα, που έχει μισήσει κάθε αντίπαλος και έχει λατρέψει κάθε φίλαθλος και οπαδός της Μπάρτσας και του ποδοσφαίρου.
Κι επειδή όπως προανέφερα και πιο πάνω, κάθε άντρας που σέβεται τον εαυτό του, έχει μια καλή σχέση με το ποδόσφαιρο, έτσι κι εγώ, έχω μάθει να το απολαμβάνω διαλέγοντας μια μεγάλη ομάδα, την καλύτερη που γέννησε το παγκόσμιο ποδόσφαιρο!
Πριν κλείσω, να πω κάνα δυο πραματάκια για την Μπαρτσελόνα και ειδικά για το σύμβολο της:
Το πλήρες όνομα της είναι Futball Club Barcelona, εδρεύει στην ισπανική πόλη Βαρκελώνη και στην περιοχή της Καταλονίας, και ιδρύθηκε στις 29 Νοεμβρίου το 1899. Ο κόκκινος σταυρός, αριστερά πάνω, με φόντο το άσπρο, είναι η σημαία του Αγίου της πόλης και προστάτη της, του Αγίου Γεωργίου. Η Αγγλία, η Γεωργία είναι κάποιες από τις χώρες που έχουν ως προστάτη τον Άγιο Γεώργιο και έχουν επιλέξει την «σημαία» του ως και δική τους. Άλλες ποδοσφαιρικές ομάδες που θα παρατηρήσετε να έχουν στο σύμβολο τους τη σημαία του Αγίου Γεωργίου είναι η Μίλαν, η Μπολόνια, αλλά και άλλες ομάδες. Οι κόκκινες και κίτρινες ρίγες, πάνω δεξιά, είναι η σημαία της Καταλονίας, το κομμάτι αυτό της Ισπανίας που θέλει απεγνωσμένα να διαχωριστεί και να γίνει ένα ξεχωριστό κράτος. Τώρα, τα χρώματα, μπλε και βυσσινί, επιλέχτηκαν σύμφωνα με την ιστορία με βάση τα χρώματα των στυλό (!) που είχε μαζί του το διοικητικό συμβούλιο!
Forza Barca!



© copyright, ανδρέας λισσόβας






11 σχόλια:

  1. Και μονο η παρορμηση σου να μοιραστεις
    κομματι αναμνησεων κι εαυτου συναμα,
    τουλαχιστον εμενα με γεμιζει συναισθημα,
    κατανοηση των "ρολων",αποδοχη
    και ανθρωπινη αγαπη....

    Να εισαι παντα καλα.
    Καλημερα,ιπποτη..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατ' αρχάς αγριομέλι καλώς ήρθες από τα μέρη μου!
      Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για τα καλά σου λόγια... απλώς δεν συνηθίζω να γράφω με αυτόν τον τρόπο. Αν έριξες καμιά ματιά θα είδες πως είτε θα αναρτώ κατά κύριο λόγο ποιήματα μου (αν και έχω καιρό να το κάνω) ή κάποια άρθρα που γράφω για διάφορα θέματα. Αυτή τη φορά σκέφτηκα να κάνω κάτι πιο ελαφρύ, πιο κοντά στην καθημερινότητα που συνηθίζω και δεν έχω ξαναμοιραστεί, κάτι που να είχε και έναν τόνο χαλαρότητας, που χρειάζεται που και που να υπάρχει...
      ...
      Καλό ξημέρωμα εύχομαι από καρδιάς!

      Διαγραφή
  2. ΧΑΧΑ!!! Τί όμορφη κ' ιδιαίτερη ανάρτηση!!!
    Πολύ χάρηκα που διάβασα κάτι τέτοιο... εδώ!!!
    Είμαι λίγο πριν τα 30, αλλά από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ασχολούμαι με τον αθλητισμό, είτε ενεργητικά (μπάσκετ, βόλεϊ), είτε παθητικά, παρακολουθώντας αγώνες ακόμα και στα πιο περίεργα αθλήματα... Από ποδόσφαιρο κ' μπιλιάρδο, μέχρι ski-jump κ' curling!!!
    Νομίζω όμως, πως είμαι λίγο πιο..."πεισματάρα" κ' "εγωίστρια" (ας το θέσω κομψά!), σε ό,τι αφορά αγώνες των ομάδων μου!!! (Προς Θεού, δεν είμαι χούλιγκαν, αλλά τη νίκη τη θέλω!!! (όπως κ' την αξιοπρέπεια στην ήττα!!!)
    - Ο "ψευτοχλεχλές", με έριξε κάτω από τα γέλια!!!-
    Καλή σου μέρα, Ιπποτάκο!!!
    Forza, Barca!!!
    ;-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σου άρεσε!
      Το ότι ασχολείσαι ενεργητικά με τον αθλητισμό, είναι πολύ καλό γιατί βοηθά γενικώς στην ισορροπία, ειδικά της ψυχικής υγείας. Και το μπάσκετ που λες κιόλας, κι εγώ έπαιζα στα χρόνια που ήμουν γυμνάσιο και λύκειο (όταν δηλαδή αφήσαμε το ποδόσφαιρο), και έπαιζα κυρίως play maker. Καλός σουτέρ δεν ήμουν, αλλά είχα ασίστ. Δυστυχώς το παράτησα με τα χρόνια κι αυτό...
      Όσο για το πείσμα που λες, μου θυμίζεις σαν γυναίκα την μάνα μου. Δεν κάθεται πολύ και δεν πολύ βλέπει αθλήματα, αλλά άμα παίζει καμιά εθνική είτε ποδόσφαιρο είτε μπάσκετ και είμαστε εγώ με τον αδερφό μου και τον πατέρα μου αρχίζει: άντε πάλι μπάλα θα δούμε, ώχου... μετά από λίγο: πόσο είναι; άμα χάνουμε ή δεν τα πάμε καλά στον αγώνα: άντε δεν μπορούν να κερδίσουν; αμάν! και μετά πορώνεται κι αυτή...!
      και ποιος δεν θέλει να κερδίζει άλλωστε;!
      Μα γιατί, δεν είναι ψευτοχλεχλές;! Αφού μου βγαίνει την άλλη φορά και λέει εγώ είμαι και καλύτερος από τον Μέσι, και πιο όμορφος! (ουστ, ψωνάρα δηλαδή...!)
      ...
      Forza Barca, αλλά παρά λίγο να μας τρομάξει την Τετάρτη!
      ...
      Καλό ξημέρωμα εύχομαι!

      Διαγραφή
  3. Εγώ δεν ασχολούμαι ούτε παρακολουθώ καθόλου ποδόσφαιρο, αλλά με εκνευρίζει όταν χάσει μια ομάδα η άλλη κάνει φασαρίες, σπάει πράγματα, τραυματίζεται κόσμος κλπ οκ ειναι φυσικό ότι κάποιος θα χάσει και κάποιος θα νικήσει...παρακάτω .. και τι έγινε; Δεν ξέρω αν ειναι συμβαίνουν και εκεί αυτά, στην Ελλάδα εννοώ... Μία και μοναδική φορά στη ζωή μου παρακολούθησα στη τηλεοραση ποδοσφαιρο , το 2004 αν θυμούμαι καλά στο EURO Ελλάδα-Πορτογαλία με το γκολ του Χαριστέα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. δελφινάκι μου σε αυτό έχεις δίκιο. Και συμβαίνει, δυστυχώς, στην Ελλάδα αυτό και στην Κύπρο είδα τελευταία επεισόδια. Επειδή αναγκάζομαι λόγω δουλειάς να πηγαίνω σε γήπεδα, και μιλώ τώρα για κατηγορίες τοπικού πρωταθλήματος, ερασιτεχνικά, χωρίς κανένα κέρδος (!), τα πράγματα είναι πολύ άσχημα. Ακόμη και σε παιδικούς αγώνες θα δεις γονείς να βρίζουν και να τσακώνονται γιατί ο διαιτητής π.χ. (που παίρνει όπως είναι λογικό ψίχουλα σε αυτό το επίπεδο) δεν σφυρίζει καλά! δες αυτό που έγινε στην πάτρα πριν τα χριστούγεννα: http://www.axortagos.gr/goneas-evgale-maxairi-agona-paidikou-protathlimatos-stin-patra.html
      κι εγώ πάω και σφυρίζω σε τέτοια παιχνίδια...
      ...
      Όσο για το Euro τι να πεις, αξέχαστες στιγμές, λες κι ήταν σαν όνειρο φαντάζει σήμερα!
      ...
      Καλό ξημέρωμα να έχεις δελφινάκι μου!

      Διαγραφή
    2. Καλημέρα ..είδα τον σύνδεσμο, του αχόρταγος..κύριε ελεήσον που φτάσαμε; να μη μπορεί να υπάρξει μια διαφωνία , αμέσως το μαχαίρι..και μάλιστα μπροστά σε παιδιά; αυτός από την άλλη κυκλοφορεί πάντα με το μαχαίρι; Τι να πει κανείς; Κύριε Ελέησον. Μια όμορφη μέρα να έχεις ιπποτάκο μου!

      Διαγραφή
    3. Αυτός είναι ο κόσμος μας, δυστυχώς, δελφινάκι μου...
      Και δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι συμβαίνει, γιατί έτσι όπως βαδίζουμε, όλα λογικά έρχονται...

      Διαγραφή
  4. Χτύπησες...Φλέβα", Ιππότη μου. Το άθλημα το..κατέχω, η Barca είναι η αγαπημένη μου. Διασκέδασα με τη διαφορετικότητα αυτής της ανάρτησής σου και τη γλαφυρότητα των περιγραφών. Άλλωστε, "έρευνες που έγιναν απέδειξαν"... ότι η ανδρική ενέργεια κάπου πρέπει να διοχετεύεται! Που...καλυτερότερα λοιπόν, από μια super ποδοσφαιρική βραδιά, όλη η ανδροπαρέα μαζεμένη μπροστά στη μικρή οθόνη..παρέα με τις μπύρες και το τζατζίκι!! χαχαχαχα...
    Forza Ιππότη!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αφού είναι ομαδάρα! Τι άλλο να πεις; Από τα χρώματα, από τους παίκτες, από το γήπεδο, από την ιστορία να την πιάσεις αυτήν την ομάδα; Όλα εκεί καταλήγουν:
      mes que un club!
      ...
      Ναι, είπα μια φορά να γράψω με έναν τελείως διαφορετικό τρόπο απ' ότι συνηθίζω, γιατί πάντα χρειάζεται να ξεφεύγουμε και από τα "όρια", ας το θέσω κι έτσι δηλαδή, για να μπορούμε να είμαστε πιο άνετοι σε ότι επιχειρούμε αργότερα. Τουλάχιστον για την γραφή, πιστεύω ότι χρειάζεται...!
      ...
      Μα δεν έχεις παρατήρησει πόσες έρευνες έχουν βγει τελευταία, και καταλήγουν σε κάτι συμπεράσματα που κάνεις τον σταυρό σου;! Να μην αναφέρω παραδείγματα, για να κρατήσουμε κι ένα επίπεδο, αλλά φαντάζομαι θα καταλάβεις τι εννοώ... Δεν άντεχα πάντως να μην το σχολιάσω κι έτσι το "πέταξα" το καρφάκι μου, εδώ που βρήκα την ευκαιρία! Πλάκα πλάκα φαντάζεσαι να διαβάσει κανείς αυτό που έγραψα περί ανδρικής ενέργειας, κι αύριο μεθαύριο να το δούμε και σε ανακοίνωση με έρευνα;!
      ...
      Καλό ξημέρωμα ονειρόκοσμε μου, να έχεις!

      Διαγραφή

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...