Απ' την εκκλησιά στο σπίτι (πεζογράφημα)

Βγαίνοντας απ’ την πόρτα της εκκλησιάς για να γυρίσω στο σπίτι, στο δρόμο όπως κατηφόριζα ένας χωριανός με ρωτάει:

          -Πήγες άναψες;

          -Ναι, του απαντώ…

          -Τώρα, μου λέει, ανάψεις δεν ανάψεις ψυχή βαθιά… Άμα καταλήξουμε εκεί… , και συνέχισε το δρόμο του.

          -Έτσι είναι, είπα μέσα μου, περισσότερο μέσα μου δηλαδή, και συνέχισα και ‘γω.

          Στον δρόμο και ακόμη και τώρα αυτό σκέφτομαι. Τυχαίο ήταν άραγε; Είχα πάει να ανάψω ένα κεράκι στον παππού μου, και καθώς μονάχος ήμουν, μέσα στα μνήματα τριγυρνούσα, σαν την άδικη κατάρα και τα ονόματα διάβαζα, …τα περασμένα… Φάτσες γνώριμες, που τις ήξερα. Πρόσωπα γνωστά. Άλλωστε σ’ ένα μικρό χωριό ζω – ετούτη τη στιγμή – και τους ήξερα όλους λίγο πολύ.

          Παρελθόν. Κοντινό. Πράγματα που δεν αλλάζουν και τώρα μέσα στη μνήμη μονάχα ζουν, λες και δεν έζησαν ποτέ. Τι παράξενη είναι η ζωή…, μας αφήνει εδώ, πίσω, και τα στραβά και τα λάθη συνέχεια τα κουβαλάμε, στην πλάτη μας. Δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε, να τα πιάσουμε, να τα ξαναζήσουμε. Τα ζήσαμε, μα ακόμα ζουν μέσα μας. Τι κατάρα έχει ο άνθρωπος, τι κατάρα! Μόνο τα άσχημα θυμάται. Μόνο αυτά του ‘ρχονται περισσότερο. Χαρές ζούμε, μα τι λίγο που τις ζούμε! Πολύ λίγο! Και σαν τις αναπολούμε είναι μικρές – άλλοτε και λίγες.

          Το αεράκι ψυχρό χτυπούσε το πρόσωπο, μα ο ήλιος το ημέρευε λιγάκι. Έτσι ήταν η κατάλληλη στιγμή να μείνεις έξω και να ξυπνήσεις… . Α…… Λ…… ετών 74, απεβίωσε 3-7-09. Ημερομηνία σταθμός, μέρα τραγική, αναμνήσεις… αχ αναμνήσεις…

Πότε πέρασε και ετούτο το καλοκαίρι… Πότε… Και όλα τώρα για μένα οδηγούν μπροστά. Σκέψεις για το μέλλον. Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω. Τα λάθη του παρελθόντος έρχονται τα καταραμένα εκεί που δεν τα θες να σου θυμίσουν τι σημαίνει πόνος! Τι να πεις και συ κακόμοιρε… Φταις; Και όχι και ναι. Νέος ακόμη είμαι. Πολύ νέος και παρ’ όλα αυτά χάνομαι στιγμές-στιγμές στο παρελθόν, άλλες φορές δικό μου, πολλές φορές ξένο.

Γνώσεις πολλές δεν έχω, ούτε και πείρα μεγάλη στη ζωή, μα ξέρω πως όσο στέκω στο παρελθόν, δεν φτιάχνω άλλο παρελθόν. Αυτό θέλω; Να σταθώ σ’ ένα σημείο, σ’ ένα χρόνο, στο παρελθόν;

Η ζωή συνεχίζεται και όσο και να στέκω στο παρελθόν, το παρόν το ζω και το μέλλον θα γίνει κι αυτό παρελθόν.

Χρόνια παρελθοντικά πολλά. Ηλικία άπειρη. Απεβίωσε η κάθε μέρα μέχρι την επόμενη.

Και η μνήμη είναι μνήμη

                                                Όχι ζωή.

(γραμμένο τον Ιανουάριο του 2010) 

© copyright, ανδρέας λισσόβας